![SHEL[L]TER](http://photos1.blogger.com/x/blogger2/5831/116105722412172/1600/z/567166/gse_multipart41593.jpg)
Τα κελύφη έχουν την δυνατότητα να αναγνωρίσουν το ένα το άλλο. Όταν γίνει αυτό, και εάν ο κάτοικος του κελύφους το επιθυμεί, μπορεί να μετακινήσει το κέλυφος του και να μεταφερθεί κοντά σε άλλα κελύφη. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργούνται διάφορες ομάδες, των οποίων ο πληθυσμός σταδιακά μεγαλώνει, καθώς νέα κελύφη ολοένα και προστίθενται. Αυτές οι ομάδες αποτελούν μια αυτόνομη κοινότητα, η οποία εντάσσεται χωρικά στην πόλη.
Τα "κουκούλια" τοποθετούνται παντού μέσα στην πόλη. Στις παρακάτω απεικονίσεις είναι εμφανές το ανθρώπινο σώμα μέσα στο κέλυφος του, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι εύκολα αντιληπτό, καθώς το κέλυφος παίρνει τα χρώματα του περιβάλλοντός του. Έτσι μπορεί κάποιος διασχίζοντας πχ. ένα στενό δρόμο να περνά δίπλα από το κουκούλι ενός ανθρώπου χωρίς να τον αντιλαμβάνεται άμεσα.
Το κέλυφος είναι
_αδιάφανο :
υπάρχει οπτική επαφή του κατοίκου με τον έξω κόσμο
_ελαστικό :
αλλάζει το σχήμα του συναρτήσει των κινήσεων του ατόμου. Σταδιακά το κέλυφος, "μαθαίνοντας" τις κινήσεις που συντελούνται περισσότερες φορές, σταθεροποιείται, αποκτώντας την τελική του μορφή. _κινητό :
ο κάτοικός του μπορεί να το τοποθετήσει όπου θέλει στις τρεις διαστάσεις
_δυσδιάκριτο :
προσαρμόζεται χρωματικά στον περιβάλλοντα χώρο
_ατομικό :
"κατοικεί" μόνο ένα άτομo
_με υλική υπόσταση :
όταν ο κάτοικός του αποφασίζει να το καταστρέψει, αυτό αφήνει ένα ίχνος. Πολλά κατεσραμμένα κελύφη δημιουργούν ένα δίκτυο από ίχνη, ως υπενθύμηση μιας παρελθοντικής κατάστασης.
Το κέλυφος στο οποίο το άτομο διαμένει είναι ουσιαστικά μία μεμβράνη η οποία αναπτύσσεται γύρω από αυτό. Μέσα στο κέλυφος συντελούνται οι minimum -από κινητικής άποψης- λειτουργίες. Αν και έχουμε πει ότι το κέλυφος αποτελεί την νέα κατοικία αυτού που επιλέγει να ζήσει μέσα σε αυτό, στο project δεν μας ενδιαφέρει να εξετάσουμε τα πρακτικά θέματα μιας κατοικίας (διαμόρφωση χώρων, ηλεκτρολογικές και υδραυλικές εγκαταστάσεις), αφού στην ουσία προτείνεται μια υβριδική μονάδα κατοίκησης. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του κελύφους είναι η ελαστικότητά του. Όταν δηλαδή ο κάτοικός του κινείται, το κέλυφος αλλάζει μορφή και προεκτείνεται με βάση τους άξονες κίνησης των μελών του σώματος του χρήστη, χωρίς ωστόσο να υπάρχει επαφή του δέρματος του ατόμου και της επιφάνειας του κελύφους. Αυτή η ιδέα παρουσιάζεται σχηματικά στα παρακάτω διαγράμματα.
Το avatar δημιουργείται από τον άνθρωπο και στέλνεται στην πόλη.
Ο κάτοικος του κελύφους βιώνει τον κόσμο μέσα από την δυδιάστατη προβολή του εαυτού του, μέσα από το avatar του. Στέλνοντας την ψηφιακή του εικόνα σε έναν πραγματικό χώρο, μπορεί να δει και να ακούσει, ακόμα και να μιλήσει με τους άλλους (είτε αυτοί είναι άλλα avatars, είτε είναι άτομα με φυσική υπόσταση), αλλά δεν μπορεί να αγγίξει, να μυρίσει και να γευθεί. Τα δεδομένα που βλέπει μεταφέρονται σε αυτόν σε πραγματικό χρόνο. Ουσιαστικά δηλαδή το avatar λειτουργεί σαν ένα είδος κάμερας. Εάν κάποια στιγμή το άτομο νιώσει να απειλείται, μπορεί να "απενεργοποιήσει" το avatar του. Σκοπός αυτού είναι το άτομο να πάρει μια πρόγευση της ζωής, χωρίς τις απειλές (φυσικές και πνευματικές) του πραγματικού κόσμου, αλλά και με μειωμένα "προνόμια" (μη λειτουργία βασικών αισθήσεων). Είναι κατα κάποιον τρόπο σαν το demo ενός παιχνιδιού ή ενός προγράμματος -όταν έχεις φτάσει στο καλύτερο σημείο, αυτό διακόπτεται. Από κει και πέρα εξαρτάται από το ίδιο αν θα συνεχίσει να ζει στην κατάσταση προστατευμένης ημι-νάρκωσης του κουκουλιού, ή εάν θα επιλέξει να ζήσει στον πραγματικό κόσμο.
