shellter being part of the city

Νέοι Τόποι Περισυλλογής_2

Τα κελύφη έχουν την δυνατότητα να αναγνωρίσουν το ένα το άλλο. Όταν γίνει αυτό, και εάν ο κάτοικος του κελύφους το επιθυμεί, μπορεί να μετακινήσει το κέλυφος του και να μεταφερθεί κοντά σε άλλα κελύφη. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργούνται διάφορες ομάδες, των οποίων ο πληθυσμός σταδιακά μεγαλώνει, καθώς νέα κελύφη ολοένα και προστίθενται. Αυτές οι ομάδες αποτελούν μια αυτόνομη κοινότητα, η οποία εντάσσεται χωρικά στην πόλη.



Νέοι Τόποι Περισυλλογής

Τα "κουκούλια" τοποθετούνται παντού μέσα στην πόλη. Στις παρακάτω απεικονίσεις είναι εμφανές το ανθρώπινο σώμα μέσα στο κέλυφος του, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι εύκολα αντιληπτό, καθώς το κέλυφος παίρνει τα χρώματα του περιβάλλοντός του. Έτσι μπορεί κάποιος διασχίζοντας πχ. ένα στενό δρόμο να περνά δίπλα από το κουκούλι ενός ανθρώπου χωρίς να τον αντιλαμβάνεται άμεσα.










Ιδιότητες κελύφους

Το κέλυφος είναι
_αδιάφανο :
υπάρχει οπτική επαφή του κατοίκου με τον έξω κόσμο
_ελαστικό :
αλλάζει το σχήμα του συναρτήσει των κινήσεων του ατόμου. Σταδιακά το κέλυφος, "μαθαίνοντας" τις κινήσεις που συντελούνται περισσότερες φορές, σταθεροποιείται, αποκτώντας την τελική του μορφή. _κινητό :
ο κάτοικός του μπορεί να το τοποθετήσει όπου θέλει στις τρεις διαστάσεις

_δυσδιάκριτο :
προσαρμόζεται χρωματικά στον περιβάλλοντα χώρο
_ατομικό :
"κατοικεί" μόνο ένα άτομo
_με υλική υπόσταση :
όταν ο κάτοικός του αποφασίζει να το καταστρέψει, αυτό αφήνει ένα ίχνος. Πολλά κατεσραμμένα κελύφη δημιουργούν ένα δίκτυο από ίχνη, ως υπενθύμηση μιας παρελθοντικής κατάστασης.

Εμφάνιση κελύφους

Το κέλυφος αρχίζει σταδιακά να εμφανίζεται μεχρι να καλύψει ολόκληρο τον άνθρωπο.

















Σχέση κελύφους- ανθρώπινου σώματος

Το κέλυφος στο οποίο το άτομο διαμένει είναι ουσιαστικά μία μεμβράνη η οποία αναπτύσσεται γύρω από αυτό. Μέσα στο κέλυφος συντελούνται οι minimum -από κινητικής άποψης- λειτουργίες. Αν και έχουμε πει ότι το κέλυφος αποτελεί την νέα κατοικία αυτού που επιλέγει να ζήσει μέσα σε αυτό, στο project δεν μας ενδιαφέρει να εξετάσουμε τα πρακτικά θέματα μιας κατοικίας (διαμόρφωση χώρων, ηλεκτρολογικές και υδραυλικές εγκαταστάσεις), αφού στην ουσία προτείνεται μια υβριδική μονάδα κατοίκησης. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του κελύφους είναι η ελαστικότητά του. Όταν δηλαδή ο κάτοικός του κινείται, το κέλυφος αλλάζει μορφή και προεκτείνεται με βάση τους άξονες κίνησης των μελών του σώματος του χρήστη, χωρίς ωστόσο να υπάρχει επαφή του δέρματος του ατόμου και της επιφάνειας του κελύφους. Αυτή η ιδέα παρουσιάζεται σχηματικά στα παρακάτω διαγράμματα.



Δημιουργία Avatar

Το avatar δημιουργείται από τον άνθρωπο και στέλνεται στην πόλη.




















Ο κάτοικος του κελύφους βιώνει τον κόσμο μέσα από την δυδιάστατη προβολή του εαυτού του, μέσα από το avatar του. Στέλνοντας την ψηφιακή του εικόνα σε έναν πραγματικό χώρο, μπορεί να δει και να ακούσει, ακόμα και να μιλήσει με τους άλλους (είτε αυτοί είναι άλλα avatars, είτε είναι άτομα με φυσική υπόσταση), αλλά δεν μπορεί να αγγίξει, να μυρίσει και να γευθεί. Τα δεδομένα που βλέπει μεταφέρονται σε αυτόν σε πραγματικό χρόνο. Ουσιαστικά δηλαδή το avatar λειτουργεί σαν ένα είδος κάμερας. Εάν κάποια στιγμή το άτομο νιώσει να απειλείται, μπορεί να "απενεργοποιήσει" το avatar του. Σκοπός αυτού είναι το άτομο να πάρει μια πρόγευση της ζωής, χωρίς τις απειλές (φυσικές και πνευματικές) του πραγματικού κόσμου, αλλά και με μειωμένα "προνόμια" (μη λειτουργία βασικών αισθήσεων). Είναι κατα κάποιον τρόπο σαν το demo ενός παιχνιδιού ή ενός προγράμματος -όταν έχεις φτάσει στο καλύτερο σημείο, αυτό διακόπτεται. Από κει και πέρα εξαρτάται από το ίδιο αν θα συνεχίσει να ζει στην κατάσταση προστατευμένης ημι-νάρκωσης του κουκουλιού, ή εάν θα επιλέξει να ζήσει στον πραγματικό κόσμο.

Αλληλεπίδραση κελύφων_Μια πόλη μέσα στην πόλη

Βασικό στοιχείο του project είναι η αλληλεπίδραση των κελύφων μεταξύ τους.Έχοντας ως βασική αρχή το γεγονός ότι η απόφαση εθελοντικής εισαγωγής του ατόμου στο κουκούλι προκύπτει μετά από ενδελεχή σκέψη και αποτελεί σημαντική απόφαση -καθώς αλλάζει άρδην η ζωή του όπως αυτό την ήξερε- μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η αλληλεπίδραση που έχουν τα κουκούλια-κελύφη μεταξύ τους.

Η δημιουργία των νέων αυτών μονάδων κατοίκησης μπορεί να προκύψει από τον οποιονδήποτε, οπουδήποτε στις τρεις διαστάσεις. Όταν ένα κουκούλι δημιουρ
γηθεί, αυτόματα ενεργοποιείται ένας μηχανισμός ανίχνευσης παρόμοιων μονάδων, ένα radar δηλαδή. Λαμβάνοντας επίσης υπόψη ότι το να μπει κάποιος στο κουκούλι συνεπάγεται μια εσωτερική πάλη με στόχο την αντιμετώπιση των φόβων του απέναντι στην νέα μορφή κοινωνικών σχέσεων (βλ. πρώτο post), είναι λογικό το άτομο να νιώθει την ανάγκη να βρίσκεται κοντά σε κάποιους άλλους, οι οποίοι περνούν την ίδια "δοκιμασία". Μέσω λοιπόν του συστήματος αναγνώρισης που προαναφέρθηκε, οι κάτοικοι των κουκουλιών μπορούν να επιλέξουν να μετακινηθούν και να δημιουργήσουν μικρές ομάδες, φέρνοντας τα κελύφη τους το ένα κοντά στο άλλο.Με τον τρόπο αυτό σταδιακά δημιουργείται μια δεύτερη πόλη μέσα στην πόλη, ένα δίκτυο.









Ωστόσο το κέλυφος αποτελεί μια μονάδα που προσφέρει σε κάποιον την δυνατότητα απομόνωσης από το γύρω περιβάλλον, με στόχο την απελευθέρωσή του από την φοβία συναναστροφής του με τους γύρω του. Για αυτόν τον λόγο, δεν υπάρχει καμία οπτική, λεκτική ή άλλου είδους επαφή μεταξύ των κατοίκων στα κουκούλια. Το στοιχείο που τους ανάγει σε κοινωνία -εκτός από την συνύπαρξη σε κοντινή απόσταση μορφολογικά ίδιων μονάδων- είναι το συναίσθημα της αλληλεγγύης, η σκέψη δηλαδή ότι και ο κάτοικος του κουκουλιού που βρίσκεται δίπλα σε κάποιον, θέτει τον εαυτό του σε μια επίπονη και εξουθενωτική ψυχολογικά διαδικασία. Ο μόνος συνδετικός κρίκος που υπάρχει λοιπόν μεταξύ των μελών αυτής της κοινωνίας είναι νοητικός. Όπως έχει υποθεί και σε προηγούμενα posts, το κέλυφος μπορεί να καταστραφεί κάποια στιγμή. Αυτό γίνεται όταν ο κάτοικος νιώσει έτοιμος να ξανα-εισέλθει στην κοινωνία ως φυσική οντότητα κι όχι πλέον με το avatar του. Όταν γίνεται αυτό, η κουκίδα του radar που αντιστοιχεί στο κέλυφός του παύει να αναβοσβήνει. Επεκτείνοντας λοιπόν την αλληλεπίδραση που έχουν μεταξύ τους τα κουκούλια, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η επανένταξη του ενός στην κοινωνία, μπορεί να παρακινήσει και τον άλλο να κάνει το ίδιο. Λειτουργεί δηλαδή και πάλι το αίσθημα της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας- νοητικά πάντα, ποτέ με άμμεση επαφή.

Αξίζει τέλος να σημειωθεί πως η δημιουργία του κουκουλιού δεν γίνεται με στόχο την αέναη προστασία του ατόμου από τα προβλήματα του και σε καμμία περίπτωση δεν έχει στόχο να αποτελέσει πανάκεια απέναντι στους κινδύνους του κόσμου -αποτελεί απλως ένα ενδιάμεσο στάδιο επεξεργασίας του εαυτού του που στόχο έχει να το κάνει πιο δυνατό ακι όχι να αυξήσει την δειλία του. Ωστόσο, δεν θεωρούμε σωστό να βάλουμε χρονικούς περιορισμούς όσων αφορά στην διάρκεια της κατοίκησης στο κέλυφος. Εμείς απλώς παρέχουμε τις -κατά την γνώμη μας- κατάλληλες συνθήκες, κι από κει και έπειτα, έγκειται στην κρίση του κάθε ατόμου το τι θέλει να κάνει με το κέλυφος του.

Η ζωή στο ψηφιακό κουκούλι

Πιο συγκεκριμένα, υπάρχει η σκέψη της κινητής κατοικίας ενός αστικού νομάδα, ένα μεμβρανωειδές κουκούλι που περικλείει τον ''κάτοικό'' του κατά την προσωπική του κρίση και για όσο διάστημα επιλέξει ο ίδιος. Ο ''σάκος'' αυτός δημιουργείται ψηφιακά αλλά αποκτά υλική υπόσταση στο αστικό περιβάλλον με την ολοκλήρωση του σχηματισμού του. Με τον τρόπο αυτό προσκολλάται ως ανεξάρτητο αντικείμενο στην πόλη, αποτελώντας έτσι ένα στοιχείο της που μπορεί να εντοπιστεί σε ποικίλλα σημεία. Λόγω αυτού του χαρακτηριστικού του το κάθε κουκούλι με την καταστροφή του -και άρα την ανάκληση της φυσικής υπόστασης του κατοίκου του- αφήνει το δικό του ίχνος στο αστικό τοπίο..

Μιλώντας για ανάκληση της φυσικής υπόστασης, πρέπει να ορίσουμε την κατάσταση στην οπ
οία περιέρχεται ο κάτοικος του κουκουλιού. Αρχικά, παίρνουμε ως παραδοχή ότι η μόνιμη εστία εγκαταλείπεται, συνεπώς η απόκτηση του καταφυγίου μας οφείλει να αποτελεί συνειδητή επιλογή, μιας που συνεπάγεται έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής. Με την δημιουργία του κελύφους, ο άνθρωπος περιέρχεται σε μια κατάσταση ημι-ύπνωσης, όπου οι βασικές βιολογικές λειτουργίες του μειώνονται, αλλά μπορεί και διαλέγεται σε νοητικό επίπεδο φυσιολογικά. Το στοιχείο αυτό έχει σημασία, διότι μπορεί ο ''άνθρωπος-νύμφη'' να είναι προστατευμένος από εξωτερικές επιδράσεις, ταυτόχρονα όμως έχει την δυνατότητα να επικοινωνεί με το έξωτερικό περιβάλλον διαμέσου του avatar του. Ένος avatar που βέβαια θα αδυνατεί να αισθανθεί και να δράσει πλήρως ως φυσική οντότητα, άρα η υπόστασή του δεν θα προτιμάται ως μόνιμη : η αδυναμία του ψηφιακού ανθρώπου να αντικαταστήσει στο έπακρο κάθε δραστηριότητα και φυσική αίσθηση σε συνδυασμό με την παραπάνω παραδοχή εγκατάλειψης της μόνιμης στέγης, επιλέγονται ώστε η νέα κατάσταση που γεννιέται να μην αποτελεί πανάκεια και πλήρη απομόνωση από την αληθινή ζωή.




Αναφορές σε έργα καλλιτεχνών με ενδιαφέρουσα προσέγγιση του θέματος των ορίων του σώματος και της περιβολής αυτού σε ένα πλαίσιο.

Body in Transit, Didier Fiuza Faustino




Conceptual Image of a Compressed Dwelling, Horling Wong (2001)


Κέλυφος - Καταφύγιο - Kουκούλι

Φόβος, ανασφάλεια, εξωτερικές απειλές.
Παράγοντες που ο άνθρωπος καλείται να αντιμετωπίσει στα πλαίσια της καθημερινής του ζωής και που δημιουργούν την ανάγκη ύπαρξης ενός κινητού καταφυγίου. Από την μία πλευρά επιδιώκεται η προστασία της φυσικής του υπόστασης ενώ ταυτόχρονα θεωρείται επιτακτική η διατήρηση μίας κατάστασης ''ημι-επαφής'' με τον υπόλοιπο κόσμο.Φανταζόμαστε το αστικό καταφύγιο (shelter) σαν μία κάψουλα διαλογισμού απόλυτα ατομική, ένα "κουκούλι", ένα κέλυφος (shell). Κατ'αυτό τον τρόπο προκύπτει το shel[l]ter.


Αναφορές σε έργα καλλιτεχνών με ενδιαφέρουσα προσέγγιση του θέματος των ορίων του σώματος και της περιβολής αυτού σε ένα πλαίσιο.



White Body Fan. Rebecca Horn (1972)






Mechanical Body Fan, Rebecca Horn (1973-74)


Διττή αυτοπροβολή

Έχοντας ως αφετηρία την δομή των κοινωνικών σχέσεων στις οποίες καλείται να συμμετάσχει το άτομο σήμερα, ιδιαίτερο προβληματισμό προκάλεσε η προβολή αυτού στον κόσμο γύρω του. Από την μία υπάρχει η άμεση αλληλεπίδραση του ατόμου με άλλα άτομα, με την φυσική του παρουσία σε έναν τρισδιάστατο χώρο, πράγμα το οποίο συνεπάγεται σε μεγάλο βαθμό, την απροκάλυπτη έκθεση του εγώ του στους γύρω του. Από την άλλη παρατηρείται η έμμεση,προστατευμένη και ελεγχόμενη αποκλειστικά από το ίδιο το άτομο αυτοπροβολή του μέσα από τον κόσμο του διαδυκτίου. Στην περίπτωση αυτή όμως, τι είδους αλληλεπίδραση προκύπτει μεταξύ των ατόμων, εφ' όσων από την αρχή ο καθένας γνωρίζει πως εμπλέκεται σε έναν κόσμο κατασκευασμένων, αλλοιωμένων η ακόμα και εξωρα'ι'σμένων δεδομένων; Σε ποιόν τελικά από τους δύο αυτούς κόσμους προσδιορίζεται το άτομο; Ποιά από τις (ενδεχομένως) δύο προσωπικότητες του κυριαρχεί; Τίθεται στ΄αλήθεια το θέμα των δύο προσωπικοτήτων ή απλώς μιλάμε για συγκερασμό και συνένωση διαφορετικών εκφάνσεων του ίδιου πράγματος; Και εάν τελικά πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ τους, και πότε το ένα καταργεί το άλλο; Αυτά είναι ανεξάρτητα του περιβάλλοντος στο οποίο αρχικά αναπτύχθηκαν ή μήπως μπορεί να υπάρξει αντιστροφή τους; Τελικά ο άνθρωπος ποιός είναι; Αυτός που οι γύρω του βλέπουν μόνοι τους ή αυτός που ο ίδιος επιλέγει να δείξει;