Αλληλεπίδραση κελύφων_Μια πόλη μέσα στην πόλη

Βασικό στοιχείο του project είναι η αλληλεπίδραση των κελύφων μεταξύ τους.Έχοντας ως βασική αρχή το γεγονός ότι η απόφαση εθελοντικής εισαγωγής του ατόμου στο κουκούλι προκύπτει μετά από ενδελεχή σκέψη και αποτελεί σημαντική απόφαση -καθώς αλλάζει άρδην η ζωή του όπως αυτό την ήξερε- μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η αλληλεπίδραση που έχουν τα κουκούλια-κελύφη μεταξύ τους.

Η δημιουργία των νέων αυτών μονάδων κατοίκησης μπορεί να προκύψει από τον οποιονδήποτε, οπουδήποτε στις τρεις διαστάσεις. Όταν ένα κουκούλι δημιουργηθεί, αυτόματα ενεργοποιείται ένας μηχανισμός ανίχνευσης παρόμοιων μονάδων, ένα radar δηλαδή. Λαμβάνοντας επίσης υπόψη ότι το να μπει κάποιος στο κουκούλι συνεπάγεται μια εσωτερική πάλη με στόχο την αντιμετώπιση των φόβων του απέναντι στην νέα μορφή κοινωνικών σχέσεων (βλ. πρώτο post), είναι λογικό το άτομο να νιώθει την ανάγκη να βρίσκεται κοντά σε κάποιους άλλους, οι οποίοι περνούν την ίδια "δοκιμασία". Μέσω λοιπόν του συστήματος αναγνώρισης που προαναφέρθηκε, οι κάτοικοι των κουκουλιών μπορούν να επιλέξουν να μετακινηθούν και να δημιουργήσουν μικρές ομάδες, φέρνοντας τα κελύφη τους το ένα κοντά στο άλλο.Με τον τρόπο αυτό σταδιακά δημιουργείται μια δεύτερη πόλη μέσα στην πόλη, ένα δίκτυο.









Ωστόσο το κέλυφος αποτελεί μια μονάδα που προσφέρει σε κάποιον την δυνατότητα απομόνωσης από το γύρω περιβάλλον, με στόχο την απελευθέρωσή του από την φοβία συναναστροφής του με τους γύρω του. Για αυτόν τον λόγο, δεν υπάρχει καμία οπτική, λεκτική ή άλλου είδους επαφή μεταξύ των κατοίκων στα κουκούλια. Το στοιχείο που τους ανάγει σε κοινωνία -εκτός από την συνύπαρξη σε κοντινή απόσταση μορφολογικά ίδιων μονάδων- είναι το συναίσθημα της αλληλεγγύης, η σκέψη δηλαδή ότι και ο κάτοικος του κουκουλιού που βρίσκεται δίπλα σε κάποιον, θέτει τον εαυτό του σε μια επίπονη και εξουθενωτική ψυχολογικά διαδικασία. Ο μόνος συνδετικός κρίκος που υπάρχει λοιπόν μεταξύ των μελών αυτής της κοινωνίας είναι νοητικός. Όπως έχει υποθεί και σε προηγούμενα posts, το κέλυφος μπορεί να καταστραφεί κάποια στιγμή. Αυτό γίνεται όταν ο κάτοικος νιώσει έτοιμος να ξανα-εισέλθει στην κοινωνία ως φυσική οντότητα κι όχι πλέον με το avatar του. Όταν γίνεται αυτό, η κουκίδα του radar που αντιστοιχεί στο κέλυφός του παύει να αναβοσβήνει. Επεκτείνοντας λοιπόν την αλληλεπίδραση που έχουν μεταξύ τους τα κουκούλια, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η επανένταξη του ενός στην κοινωνία, μπορεί να παρακινήσει και τον άλλο να κάνει το ίδιο. Λειτουργεί δηλαδή και πάλι το αίσθημα της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας- νοητικά πάντα, ποτέ με άμμεση επαφή.

Αξίζει τέλος να σημειωθεί πως η δημιουργία του κουκουλιού δεν γίνεται με στόχο την αέναη προστασία του ατόμου από τα προβλήματα του και σε καμμία περίπτωση δεν έχει στόχο να αποτελέσει πανάκεια απέναντι στους κινδύνους του κόσμου -αποτελεί απλως ένα ενδιάμεσο στάδιο επεξεργασίας του εαυτού του που στόχο έχει να το κάνει πιο δυνατό ακι όχι να αυξήσει την δειλία του. Ωστόσο, δεν θεωρούμε σωστό να βάλουμε χρονικούς περιορισμούς όσων αφορά στην διάρκεια της κατοίκησης στο κέλυφος. Εμείς απλώς παρέχουμε τις -κατά την γνώμη μας- κατάλληλες συνθήκες, κι από κει και έπειτα, έγκειται στην κρίση του κάθε ατόμου το τι θέλει να κάνει με το κέλυφος του.